ประวัติโดยย่อของประเทศจีน

        

 ประเทศจีนเป็นประเทศที่มีประชากรมากที่สุดในโลก คือ 1,200 ล้านคน นั่นหมายความว่าประชากรหนึ่งในห้าของโลกเป็นประชากรจีน จีนเป็นประเทศที่มีประชากรหลายเชื้อชาติอยู่ร่วมกัน ร้อยละ 93 ของประชากรทั้งหมดเป็นชาวจีนฮั่น ส่วนที่เหลือ ร้อยละ 7 เป็นชนกลุ่มน้อย 55 เชื้อชาติที่มีพื้นฐานทางขนบธรรมเนียมประเพณี ภาษา และวัฒนธรรมที่ต่างจากชาวจีนฮั่น ตามรัฐธรรมนูญแล้ว คนเหล่านี้ได้รับสิทธิพิเศษบางอย่างในฐานะคนกลุ่มน้อย สิทธิที่สำคัญที่สุดอย่างหนึ่งคือสิทธิในการพูดภาษาถิ่นของตน แต่คนกลุ่มน้อยในปัจจุบันก็แทบจะไม่ได้ใช้ภาษาของตนเอง สำหรับคนส่วนใหญ่การพูดและเขียนภาษาจีนกลาง คือใบเบิกทางสู่การศึกษาและการเลื่อนสถานภาพทางสังคม นโยบายของรัฐที่ว่าไม่ควรมีการเข้าใช้พื้นที่ในถิ่นฐานเก่าแก่ของชนกลุ่มน้อย เพื่อให้ชนกลุ่มน้อยได้มีโอกาสดำเนินชีวิตตามความเชื่อและประเพณีของตน ทำให้ดูเหมือนว่าชนกลุ่มน้อยได้รับการยกย่องและได้สิทธิอันควรจากชาวจีน หากลักษณะที่เป็นชาตินิยมและประเพณีนิยมของชาวจีนมิได้เปิดโอกาสให้วัฒนธรรมอื่นอย่างจริงจัง โดยโรงเรียนของชนกลุ่มน้อยมีเพียงไม่กี่แห่ง มหาวิทยาลัยที่มีการสอนภาษาถิ่นนั้นแทบจะไม่มีเลยเป็นการแสดงให้เห็นถึงความคิดพื้นฐานดั้งเดิมของจีนที่เชื่อกันว่าวัฒนธรรมจีนคือวัฒนธรรมหนึ่งเดียว จะมีอยู่สองกลุ่มที่เด่นคือ ชาวทิเบต และชาวอูเคอร์ ทิเบตเป็นเพียงพื้นที่แห่งเดียวของชนกลุ่มน้อยเป็นเสียงข้างมากของประชากร(คนเชื้อสายทิเบตมีอยู่ถึง ร้อยละ 98 ) แบ่งเป็นสองส่วน คือทิเบตตอนนอกและทิเบตตอนใน ชาวทิเบตมีอยู่ทั้งหมด 3.9 ล้านคน ประมาณครึ่งหนึ่งของที่อาศัยอยู่ในทิเบต ที่เหลืออยู่ในพื้นที่ที่เป็นทิเบตตอนนอก ชาวอูเคอร์ตั้งเขตปกครองตนเองอยู่ในมณฑลซินเจียง ชาวอูเคอร์เป็นชนกลุ่มน้อยที่มีจำนวนมากที่สุด เพียง ร้อยละ 45 ของประชากรทั้งหมด กลุ่มมุสลิมจะเป็นเสียงข้างมากก็ต่อเมื่อรวมชาว อูเคอร์เข้ากับชาวคาซาค ชาวเคอร์จิซ ชาวซาลารีย์ และกลุ่มมุสลิมอื่นๆ ชาวหุย เป็นชนมุสลิมอีกกลุ่มหนึ่ง ชาวหุยส่วนใหญ่จะอาศัยอยู่บริเวณพื้นที่ทุรกันดารทางตอนใต้ของแคว้น ชาวหุยจะเป็นกลุ่มชนชาติจีนที่นับถืออิสลาม บริเวณมองโกเลียปัจจุบันมีชาวฮั่นมากถึง ร้อยละ 80 พื้นที่แห่งนี้มีชาวมองโกลมากกว่าในประเทศสาธารณรัฐมองโกเลียซึ่งเคยเป็นดินแดนส่วนหนึ่งของจีน กลุ่มชนเร่ร่อนส่วนใหญ่ในพื้นที่นี้คือคนเชื้อสายมองโกล ในขณะที่กสิกรและกลุ่มคนที่มีฐานที่อยู่เป็นหลักแหล่งเกือบทั้งหมดเป็นชาวจีนฮั่น เขตแคว้นปกครองตนเองแห่งกว่างซี  ถูกจัดว่าเป็นแหล่งที่อยู่ของชาวจ้วง  แต่ชนกลุ่มนี้กลับเป็นชนกลุ่มน้อยของแคว้นของตน ชนชาตินี้เป็นชนชาติที่ถูกดูดกลืนทางวัฒนธรรมมากที่สุด วัฒนธรรมของชาวจ้วงจึงมีหลงเหลือเพียงในพื้นที่ห่างไกลเท่านั้น